Zoals wel meer bands doen, namelijk een toer rond een van hun succesalbums doet Madrugada dit ook met hun debuutalbum “Industrial Silence” uit 1999. Ik heb die cd hier ook in mijn rek zitten. Het album was meteen goed voor de doorbraak en een fanbasis bij degenen die iets fanatieker de muziek volgen dan via de radio. Voor de gelegenheid was de band voor een groot deel in originele samenstelling. Alleen de overleden gitarist Robert Buras werd vervangen door twee topgitaristen uit hun thuisland Noorwegen.

Rond 20u30 betraden ze het podium van de goed volgelopen AB. Ze openden met het openingsnummer van hun toenmalige plaat “Vocal”. Direct een lange song met nodige tempo wissels in die typische donkere jaren negentig sfeer geworteld in de New Wave. De respons van het publiek daalde op zanger Sivert Hoyem en zijn kompanen als een warm dekentje. Zo omarmde Brussel de Noren en omgekeerd. De grote troef van de band is natuurlijk de aparte stem van Sivert. Hij brengt de band iets uniek wat hen onderscheid maar ook boven andere bands tilt. Met een stevige gitaar gingen ze door met “Belladonna” waar Sivert veel overgave in zijn stem legde en een knappe gitaarsolo het publiek helemaal in pakte. Vanaf dan hadden ze gewonnen spel en kon Sivert als een sjamaan het publiek in een soort van collectieve trance brengen. Het ene sterke nummer na het andere volgde. Het is moeilijk om er hoogtepunten uit te halen maar het wat tragere “Shine” met een stuk falsetstem was er zeker eentje. “Strange Colour Blue” mag zeker ook niet ontbreken: donker rockend, met redelijk wat wendingen en een pompende bas zorgde voor rechtstaande nekharen. De beelden die ze op de achtergrond geprojecteerd werden katapulteerden mij midden in een David Lynch film. Bij “Beautyproof” werd door de halve zaal meegezongen. Bij de afsluiter van deel een “Electric” vertelde hij hoe dit hun eerste geslaagde zelfgeschreven nummer was in hun repetitie kot in een oud industrieel gebouw. Hier was de zang weer de grote troef.

We dachten dat ze na een paar minuten terug kwamen voor enkele bisnummers. Niets van dat, het werd gewoon deel twee van het concert. We kregen nog zeven lang uitgesponnen nummers. De bassist zette “Black Mambo” in die van langzaam overging in een met woede doordrenkte uitbarsting. Terwijl de meeste van hun nummers in de donkere bluesy rocksfeer zitten kwam er plots “Hands Up- I Love You” met een dansbare beat die wat deed denken aan The Cure. Maar het sterkst zijn ze toch in de tragere nummers. Ballads kan je ze bezwaarlijk noemen. Maar het afsluitende viertal werd een home run met “What’s On Your Mind”, het lang durende “Majesty” (met voorstelling bandleden en wondermooie gitaarsolo), het luidskeels meegezongen “The Kids Are On High Street” en het kippenvel bezorgende “Valley Of Deception” was de zaal uitgeteld. Dat was niet verwonderlijk want de klok stond ondertussen al op 22u45.
Madrugada is helemaal losgekomen van hun Sisters Of Mercy cachet. Ze hebben ondertussen een songboek om U tegen te zeggen, ze spelen muziek vol afwisseling en verrassingen en ze hebben een frontman die niet alleen een uitzonderlijke stem heeft maar ook veel charisma uitstraalt. Iets wat te merken was aan het opvallend hoge aantal dames in de eerste rijen van het publiek. Ze kregen een langdurend applaus waar ze volop van genoten. Ze verdienden dit. Sterke live band.

Lisael

Foto's © Yvo Zels